De politieke trend van het gebruiken van twitter lijkt vervlogen. Het lijkt er eerder op dat deze heeft plaats gemaakt voor het bewust niet gebruiken van twitter. Femke Halsema maakt rond het begin van de kabinetsformatie bekend tijdelijk te stoppen met het sturen van tweets. Op 22 oktober maakt Halsema bekend dat ze echt gaat stoppen met twitter. VVD’er Arend Jan Boekestijn moest veel eerder al toelichten dat hij echt zelf bewust besloten heeft om twitter niet meer te gebruiken, en dat dit zeker niet onder druk van Mark Rutte is gebeurd. Een wethouder in Dronten verklaard te stoppen met tweeten over politiek. Wel wordt er voor de wethouders een blog gestart waar ze meer achtergrond kwijt kunnen.
Buiten de politiek hebben ook vele andere BN’ers moeilijkheden met het gebruik van twitter.
Renate Dorrestijn doet een oproep aan Nederland, of we willen stoppen met twitter en onze boodschappen niet gewoon ouderwets op een bierviltje kunnen zetten.
Vorig jaar werd het voetballer Gregory van de Wiel al te veel. Een tweet over zijn bezoek aan een rapconcert - terwijl hij niet mee kon met de oranjeselectie vanwege een hersenschudding - levert veel comentaar op. Van de Wiel zegt twitter daarop gedag.
Ook Paul de Leeuw verklaard in een heus statement dat ook hij niet met twitter door kan. De presentator heeft het gehad met bepaalde opmerkingen, reacties en taalgebruik. In 2009 deed Paul al eerder een poging om eerst ‘af te kicken’ en daarna helemaal te stoppen met twitter. Nu lijkt het definitief.
Kijkend naar deze verschillende voorbeelden lijken er een aantal redenen te zijn waarom bekend Nederland zich terugtrekt van twitter..
1) Het medium is te beperkt voor ze. 140 tekens is te weinig voor een politieke verklaring of boodschap met inhoud. Hoewel je dan het hele micro van deze ‘microblogdienst’ niet bepaald begrepen hebt.
2) Te persoonlijk. Gregory van de Wiel vertelt wat hij privé doet en krijgt dat dan later op zijn bord. 50 procent van de tweets van Paul de Leeuw gaan ook over wat hem persoonlijk bezighoudt. Ook daar krijgt hij pittige opmerkingen over.
Veel bekende Nederlanders lijkten moeite te hebben met die link naar privé. Aan de ene kant wil je iets meer over jezelf laten zien, maar daar wil je zeker niet op gepakt worden. Je wordt ineens persoonlijk aangevallen. Het gaat niet meer over je werk maar over wat je persoonlijk doet.
3) Iedereen krijgt een podium. Geweldig dat je je idool zelf kunt volgen, zelfs kunt aanspreken en dat je het gevoel hebt dat je zelf ook aangesproken wordt. Carice van Houten bedankt me voor de support en vertelt dat ze zo blij is met haar gouden kalf. Graag gedaan Carice. Paul de Leeuw vraagt jou om feedback, een reactie, input. Etc. Geweldig, behalve wanneer dit gepaard gaat met zeer grof taalgebruik, grove opmerkingen en discussies die totaal nergens op gebaseerd zijn. Soms zijn de reacties echt een aanval, zelfs bedreigend.
4) Verder is hetz zo dat door het persoonlijke aspect van communiceren via twitter iedereen ook een antwoord verwacht. Ze spreken meneer de Leeuw toch persoonlijk aan? Dan moet hij ook maar reageren. Een onmogelijke taak dus om via twitter iedereen tevreden te stellen.
Balen is het zeker dat om deze redenen Social Media voor zoveel (bekende) Nederlanders niet lijkt te werken. Juist voor hen kan het zo’n mooi medium zijn. Zonde, dat juist de interactiviteit het probleem blijkt.
